BİR KALP VARDI,KIRDIN.

Aslında bunu yaptığım için bana ne kadar kızacağınızın farkındayım.Böyle geçmiyor mu zaten bir ömür?Korkularımızdan kaçmaya çalışarak.Sanki bir boşluktayım hissi.Kaçmaya çalıştıkça daha çok beni içine çeken bir boşluk.Daha çok kaybolmaya başladığım.Aslında saatlerce boş bir duvarı izleyen insandan ne bekleyebilirsiniz ki?Evet saatlerce boş duvarı seyrettiğimi biliyorum.Bazen hatta çoğu zaman kalbimin en kırgın hissettiği zamanlarda açıp ağzımı konuşmak istiyorum.Bir şeyler demek istiyorum.İçimdekileri dökebilmek istiyorum.Ama gücüm buna yetmiyor.Ve çoğu zaman gücüm ağlamaya dahi yetmiyor.Aslında beni korkutan şey de bu.İşte böyle zamanlarda yorganın altına geçiyorum ve bütün bedenimi gizliyorum dünyadan.Çocukça olduğunu da biliyorum.Ama o an bana gelen tek iyi şey bu oluyor.Küçük bir aralık bırakıyorum yorganın ucundan,nefes alabilmek için değil.Karşımda duran boş duvarı izliyebilmek için.Boş diyoruz ama hayatımı çiziyorum o duvara,hayallerimi.Yapamadıklarımı ve yapmak istediklerimi.

Sonra neye ve kime öfkelendiğimi.Anlayamıyorum.Anlayamadım hiçbir zaman öfkemi.Kime öfkelendiğimi.Neden ve nasıl bu kadar öfkelenebilidiğimi.Kendi öfkemden yoruldum sanırım.Yoruldum ve öfkelendim çünkü,birilerinin beni dinlemesini bekledim.Birilerinin birşeyleri sormasını Bekledim.Ama siz,evet evet siz,şu an bunu okuyan kişi çünküden sonra gelen virgülün yanlış olduğunu,bir şeyin ayrı yazılması gerektiğini ve bekledim kelimesini büyük harfle yazdığımı fark ettiniz ama cümlelerimin içindeki serzenişleri görmek istemediniz.Veya hepiniz okuyup sadece bir yazı diyip sayfayı kapatabildiniz.Az sonra yapacağınız gibi.Hatta birçoğunuzun şu an aramızda gibi gözüküp tek bir kelime bile okuma zahmetine girmediğini çok iyi biliyorum.Peki ya kim gerçekten anlayabildi anlatmak istediklerimi?Bir mi iki mi?Kaç kişi gerçekten yargılamayı bırakıp duydunuz sesimi?Artık çığlık atmayı bırakıyorum ve fısıldamayı.Hepiniz kalabalıklara sığdırılmış birer yalnızlıksınız.Sadece mutluymuş gibi görünmeye çalışıyorsunuz ve bunu güç olarak adlandırıyorsunuz.Hepiniz aslında bu dünyayı yaşanılmayacak bir yer haline getiren mahlukatlarsınız.Sen bir katilsin çünkü benim gibi çığlığını görmezden geldiğin birçok kişiyi ölüme terk ettin ve sen milyonlarca kalbi sözlerinle de gözlerinle de ölüme terk ettin.Peki ya sen?Evet evet sen oradaki!Bencilsin çünkü kendi isteklerin uğruna binlerce hayali bitirdin.Hey bir baksana,hayır oradaki değil aynen şu an üzerine alınan kişi,senin için önemsiz gözüken onca şey aslında bir candı ve sen az önce yaptığın gibi sadece insanların hatalarını görebildin.Kaç kişinin katili daha sizsiniz?Haftalarca ve sanırım aylarca birilerinin sormasını istedim.Neden böylesin diye sormasını istedim.Birilerinin öfkemi kaldırabilmesini bekledim.Her deneyişimde,kalbim milyon kez daha kırıldı.Yaşadıkça daha çok duvarlara tutundum.Gece üç.Sabaha kadar boş diye tanımladığınız duvarı seyrettim.Sığındığım bütün mevsimlerde fırtına koptu.Anlamanızı bekledim,dinlemenizi,sormanızı hep bekledim biliyor musunuz?Ama artık ben de gücü yitirilenlerdenim.Fark ettim ki insan çok süslü kelimelere sığdıramıyormuş bütün bu duyguları.İşte bugün bütün çıplaklığımla karşınızdayım.Bugün duygularıma soyundum.Hissiz,bitkin ve yorgunum.Dışarıdan gelen siren seslerini sizde duydunuz mu?Kaç kere yanımızdan geçip de bizim için hiçbir şey ifade etmeyen bu sirenlerin kaç canı aldığını biliyor muyuz?Bir bakın.Belki şimdi,belki biraz sonra…Bu sefer duyduğunuz sirenler sizin için bir şeyler ifade edecektir.Bu sefer konuşmanızı değil sadece susmanızı bekliyorum.Sizce de yeterince konuşmadınız mı?Sizin sustuğunuz yerde benim sirenlerim çalıyor olacak.