GÖZLERİM KANLI ANNE
Adamlar geldi,hayatımın isli duvarlarına beyaz kalemle cizdigim resmi sildiler anne. Yüzlerinde korkunç bir maske, Ve insan dediler adı konulamamış tüm kötülüklere. Adamlar geldi,geceye söndürdüler güneşimin alevini. Yıldızlarımı çaldılar anne. Korku vardı gözlerinde. Ve "intihar" diye tanımlıyorlardı nefessiz kalmış her bedenin izini ellerinde. Adamlar geldi,çocukluğumu aldılar anne. Yorgunluk çökmüş içlerine. Boynu bükük kalmış çocuklar kalplerinde. Ve "yaşlılık" demişler gözaltlarına kazınan her cinayetin çizgisine. Adamlar geldi,özgürlüğümü tutukladılar anne. Ruhları ezilmiş başkalarının gölgesinde. Bugün hep birlikte ezildik taşıyamadığımız kelepçenin yükünde. Ve "hak" dediler,ilk yetişenin kazandığı hayatın hiyerarşisine. Adamlar geldi,kalbimi kırdılar anne. Onlar da paramparça olmuş çok sevdiği kalplerde. Bugün ben de parçalandım işte. Ve "sevmek"dediler kapı aralıklarında unutulmuş her gülümsemeye. Adamlar geldi,şarkımı susturdular anne. Yaralar varmış hepsinin dilinde. Ölüm sireni bıraktılar ninniler yerine. Ve "yaşamak"dediler her nefes alan bedene. Adamlar geldi,uçurtmamı yırttılar anne. Sadece yağmur varmış onların gökyüzünde. Koşamadım yağmurun altında,beni hapsettiler kara bulutları izlemeye. Ve "büyümek" dediler bize unutturdukları bütün değerlere. Adamlar geldi,hayallerimi,umutlarımı,beni çaldılar anne!
Herbiri boyanmamış resim kadar eksik bırakılmış geçmişte. Siyah beyaz kalmışlar çürük zihinlerinde. Ve "boyun eğilmiş" gözlerimize dökülen kan lekesine. Adamlar geldi,sonra "adam" olduk hepimiz. Soyulduk iyiliklerimizden! Kötü kaldık! Kötü bırakıldık! Adam olduk işte! Adam sayıldık! Galiba biraz yoruldum anne. Sürgün edildim ben acemi bir ressamın elinden çizilen hayatın içine. Gözlerim kanlı anne. Gözlerimiz kanlı...
